Elektromiografia powierzchniowa jako narzędzie do różnicowania zaburzeń odcinka szyjnego i stawów skroniowo-żuchwowych
Łukasz Oleksy1,2, Anna Mika3, Renata Kielnar4,Anna Marchewka3
1 Zen Machines, Polska
2Instytut McKenziego Polska
3 Katedra Rehabilitacji Klinicznej, Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie
4 Instytut Fizjoterapii, Wydział Medyczny, Uniwersytet Rzeszowski
Wstęp: Obecna literatura sugeruje że około 60-70% ogólnej populacji ma przynajmniej jeden z objawów dysfunkcji skroniowo-żuchowej, do których zalicza się ból w rejonie przyusznym, w okolicach stawu skroniowo-żuchowowego (s.s.-ż), w obrębie mięśni narządu żucia, oraz w mięśniach odcinka szyjnego, ograniczenia i odchylenia w zakresie ruchomości żuchwy, oraz trzaski w s.s.-ż.. Doniesienia sugerują również, że zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego mogą poprzedzać dysfunkcje w obrębie s.s.-ż. jak i oba zaburzenia mogą wpływać na siebie wzajemnie.
Cel: Określenie przydatności elektromiografii powierzchniowej w różnicowaniu zaburzeń odcinka szyjnego kręgosłupa i dysfunkcji s.s.-ż.
Materiał i Metody: Badaniami objęto 63 osoby w wieku 20-35 lat. Badanie elektromiograficzne obejmowało testy funkcjonalne dla odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stawów skroniowo-żuchwowych. Przeprowadzone pomiary wykonano przy użyciu elektromiografu powierzchniowego TeleMyo (Noraxon) zgodnie z wytycznymi projektu SENIAM. Wyznaczono również wskaźnik Helkimo do oceny dysfunkcji s.s.-ż..
Wyniki: Badania wykazały, iż za pomocą elektromiografii jest możliwe wyodrębnienie osób z zaburzeniami w odcinku szyjnym kręgosłupa.
Wnioski: Elektromiografia powierzchniowa jest przydatnym narzędziem w ocenie i planowaniu terapii w zaburzeniach stawów skroniowo-żuchwowych.